Meteora - Zamanın Durduğu Yer

Yine yoktum, yine gezdim, dolaştım ve size küçük, sessiz, romantik kaçamaklar için harika bir yer buldum. Meteora, anlamı yukarıdaki cennet- havada asılı- asılı kaya, Yunanistan'ın ortasında, kendi halinde minik bir kasaba, Kalambaka'ya bağlı. Harika bir karayoluyla ulaşıyorsunuz, hatta ayıların yaşam bölgesinden geçiyorsunuz, dikkatli olun levhaları her yerde, ayılara çarpmayın. Biz de tüm dikkatimiz bir boz ayı görmeye harcadık, ama şansımızdan mı yoksa şansızlığımızdan mı, bir tane bile göremedik. Geceden ziyade gündüz tercih edilmesi gereken bir yol, hem manzara hem de yön açısından. Muhteşem ağaçların yarattığı tünellerden sonbaharda geçmek çok da bilerek yaptığımız bir tercih değildi, ama çok doğruymuş, bunu yaşadık. Meteora yüksek bir yer, zaten özelliği kayaları ve tepelerine yapılmış manastırları. Bizim Kapadokya'mızı andırıyor, peri bacalarını. İklimi de benzer, kayalık yapısı da. Ama Meteora çok daha küçük bir alan.

Öncelikle kalınacak yer tavsiyesi: Guesthouse Sotiriou Petrini...(Kastraki, 42200 Kalampáka). İki yüz yıllık, korunmaya alınmış bir bina, sadece 5 odası var, tam bir butik Hotel. Sahibesi Woula aslında matematik öğretmeni, ama müşterilerine konuk muamelesi yapan ender işltmecilerden. Otele vardığınızda odanızda bir şişe ev yapımı şarap ve karpuz
macunu bekliyor. Şarabın enfes tatlı-ekşi tadıyla macunu iştahla mideye indirirken tek duyduğunuz ses sessizliğin sesi. Evet, aynı o ünlü şarkıdaki gibi. Bir yer bu kadar mı sessiz, bu kadar mı durgun olur. Yaprağın kıpırdamadığı, tek bir çıtın çıkmadığı, bana göre zamanın ve mekanın donduğu bir yer. İstanbul'un karmaşasından sonra bu kadar mı iyi gelir bir mekan? Üstelik yanımızda iki de çocuk var. Onlar bile bozamadı bu huzurlu sessizliği. Yemek saatine kadar ki Yunanistan'da 19:00 dan önce lokantalar açılmıyor, buranın keyfine vardık. Woula, yemek için dışarı çıkarken bizi tembihledi, şayet lokanta kapalıysa onu aramalıymışız, o açtırırmış. Tabi biz çekingenlikle yapmadık bu işi, halbuki lokantalar biri olmazsa açılmıyormuş, onu gördük. Zaten çok işlek bir kasaba olmadığı için her yeri kapalı bulduk, tek bir yer hariç. Her ne kadar çok temiz olmasa da oturmak zorunda kaldık, ama gecenin sonunda öyle lezzetli etler yemiştik ki, ne titizlik kaldı bizde ne de detay. Yine de keşke Woula'yı arasaydık, siz arayın olur mu, en azından seçeneğiniz olur.
Ertesi gün kayalıkları tırmanıp manastırları gördük. Yapılış zamanları tam olarak belli değilse de 11.yy sonu ve 12.yy başlarına denk geldiği sanılıyor. Yirmi manastırdan sadece altısı şu an ayakta. 14.yy.da Türk akıncılarının tehlikelerine karşı yine bu yüksek kayaların üstündeki manastırları kullanmış rahipler. Araba yolları ve yaya yolları
ayrı. Açıkçası yaya yoları orman içinden geçiyor ve pek sessiz, tenha. Woula'nın önerdiği bir çok yaya yolunu denemeye kalktık, sonra korkup geri döndük. Ne de olsa çocuklar var yanımızda. Bir de, o kadar dikkat ayı levhasını geçtikten sonra hangi cesaretle ormana dalar ki insan? Macera adamıysanız diyecek lafım yok, muhteşem bir yürüyüş alanı. Ama ben köpekten dahi korkan birisi olarak, ki araba yolları köpek kaynıyordu, o kadar tenha bir ormana değil sopasız, silahsız girmem. Giren var mıydı, evet sanırım, peki dönen var mıydı, orasını bilmiyorum:)) Woula tehlikesiz olduğunu her ne kadar üstüne basa basa söylese de, galiba ben risk almayı sevmiyorum. Ama tercih sizin, seçin yürüyüş yolunu, macera sizi bekliyor.

Unesco'nun dünya mirası listesine kabul ettiği manastırları girip gezebilirsiniz, ama dışardan görünüşleri o kadar heybetli ki, sadece seyretmek bile yetiyor. İyi bir makinanız ve trepodunuz varsa yakalayacağınız karelere siz bile şaşırabilirsiniz. Bu arada kayalıklar 60 milyon yıllık bir aşınmanın sonucu, tıpkı peri bacaları gibi. Benim güzel memlekim, yok yok içinde. İnsan gezdikçe Türkiye'nin neden bu kadar güzel ve özel olduğunu bir kez daha anlıyor!